Na verloop van tijd realiseerde Derrick zich dat Rusty meer was geworden dan alleen een metgezel. Hij was een levend symbool van veerkracht, iemand die de barre omstandigheden in het asiel overleefde en toch liefde bleef geven. Derrick, op zijn beurt, vond momenten van hoop in de zorg voor de hond, een glimp van doel in een anders sombere horizon.
Naarmate de weken verstreken, kreeg Rusty weer een speelse vonk. Derrick spaarde een deel van zijn schaarse inkomen om beter hondenvoer te kopen. Hij zorgde ervoor dat ze korte wandelingen om de hoek maakten, zodat er een rustige routine ontstond die hen allebei verankerde. Beetje bij beetje werd Rusty’s vacht glanzender en kwispelde zijn staart vaker.