“Rusty, alles goed jongen?” Vroeg Derrick zachtjes, terwijl hij even knielde om over de oren van de hond te wrijven. Rusty gaf een zwakke kwispel, zijn ogen half dicht. Derrick zuchtte en herinnerde zich hoe onstuitbaar Rusty ooit leek. Deze plotselinge kwetsbaarheid sneed diep en herinnerde Derrick eraan hoe precair zijn eigen situatie ook was.
Derrick beet op zijn lip en drong er bij Rusty op aan om door te gaan. Het huis dat ze huurden was niet ver, maar het voelde als kilometers. Elke stap werd moeizamer voor Rusty en met elke minuut groeide Derricks ongerustheid. Toen Rusty uiteindelijk jankend in elkaar zakte, bonkte Derricks hart als een razende.