Dit moment bood een ongeëvenaarde kans om een zwarte beer van dichtbij te bestuderen, en dat allemaal veilig genesteld binnen de stevige muren van hun huis. Om het spektakel nog surrealistischer te maken, leek de beer naar hen te gebaren – een zwaai, bijna als een uitnodiging om hem van dichtbij te bekijken!
“Papa, hij zwaait naar ons!” riepen de kinderen uit. Onder normale omstandigheden zou Luka gegrinnikt hebben om hun levendige verbeelding en hen lichtjes gecorrigeerd hebben terwijl hij hun onschuld verwende. Maar deze keer, tot zijn grote verbazing, hadden ze helemaal gelijk! De beer zwaaide inderdaad! Hoe was zoiets mogelijk?