Luka was stomverbaasd, niet in staat om dit onverwachte gedrag te begrijpen. Toch, aangespoord door deze onverklaarbare uitnodiging, kwamen Luka en zijn kinderen dichterbij, tussen voorzichtigheid en een dwingende nieuwsgierigheid in..
Ze hadden echter nog maar een paar stappen gezet of de “zwaaiende” beer sprong van het dek en landde zachtjes op de bosgrond. De beer bleef aan de rand van het bos staan en wierp af en toe een blik terug naar de glazen deur. Het was alsof hij op iets of iemand wachtte. Uiteindelijk trok hij zich terug in de dikke groene sluier van het bos, maar die achterwaartse blikken bleven, hintend op een onuitgesproken uitnodiging..