Luka was er zeker van – hij had de bedoelingen van de beer goed gelezen, alsof zijn stille taal nu de zijne was. Hij was altijd een overtuigd gelover geweest in het kompas van zijn gevoel, een gids die hem nog nooit op een dwaalspoor had gebracht. Maar de bestemming waar de beer hem naartoe leidde, lag buiten het bereik van zijn wildste speculaties…
De herhaalde verschijningen van de beer voor zijn deur waren geen toevalligheden; het was een wanhopige smeekbede om hulp, een stille SOS van een wezen dat geen andere toevlucht had dan zich tot mensen te wenden. De beer had zijn vertrouwen op Luka gezet en nu was het zijn beurt om dat vertrouwen te eren.