Tegen de tijd dat zijn dienst erop zat, was het gevoel van onbehagen alleen maar sterker geworden. Sebastian kon het niet van zich afschudden en besloot na het werk bij het huis langs te gaan, zonder uniform, gewoon om te controleren. Iets over het vermiste meisje voelde te verkeerd om te negeren.
Hij stond voor de auto en staarde naar het huis, terwijl hij zijn volgende stap overwoog. Hij had geen geldige reden om aan te kloppen, geen reden tot bezorgdheid buiten zijn onderbuikgevoel. Maar als vader kon hij niet zomaar weglopen.