Een van die speciale vreemden was het meisje dat elke dag naar hem zwaaide vanuit het grote huis op de hoek van de straat. Het was een van de weinige huizen waarvan Sebastian geen idee had wie de eigenaars waren.
Er stond nooit iemand buiten en aan de voortuin te zien dacht hij bijna dat het verlaten was. Het enige wat aangaf dat er iemand woonde was het meisje dat voor het raam op de tweede verdieping stond en naar hem zwaaide.