Het diner werd aangekondigd en de menigte stroomde als een rivier naar de tafels, waardoor Oliver alleen achterbleef met zijn gedachten en zijn camera. Hij scrolde nog eens door de digitale beelden en stopte bij het beeld dat hem in deze spiraal van twijfel had gebracht. Inzoemend onderzocht hij de contouren van het stel, hun ogen en dat onverklaarbare element dat zijn intuïtie een schok had gegeven.
“Ik heb dit eerder gezien, maar waar?”, zijn gedachten maalden door een mentaal archief van talloze momenten die hij in de loop der jaren had vastgelegd. Toen, als een licht dat aanging in een donkere kamer, klikte het. Zijn hart ging tekeer terwijl hij snel in zijn cameratas zocht naar zijn laptop. Hij moest het bevestigen.