Oliver aarzelde, heen en weer geslingerd tussen zijn geweten en de etterende twijfel die hem niet met rust wilde laten. Net toen hij in de wirwar van juichende gezichten wilde stappen om Anna te bereiken, verliet ze sierlijk de menigte en verdween naar een kleinere kamer, weg van de bruiloftsgangers. Het was nu of nooit.
Hij haalde diep adem om zijn hart te kalmeren en volgde haar naar de rustigere ruimte. Toen zijn hand boven de deurklink zweefde, voelde het alsof hij niet zomaar een stuk metaal vasthield, maar iets dat vele levens kon veranderen, waaronder het zijne. “Daar gaat ie dan”, mompelde hij onder zijn adem en duwde de deur open.