Oliver sprong in zijn auto en racete naar de trouwlocatie, hopend dat hij door het verkeer niet te laat zou komen. De zon was een brandende sintel, die lui in de horizon zakte alsof hij het ook had opgegeven dat Oliver op tijd op de bruiloft zou zijn. Zijn knokkels waren wit en hij greep gefrustreerd naar het stuur. De trouwlocatie, Kasteel Artagne, voelde ver weg terwijl hij op het dashboardklokje van de auto keek. Er stond “5:47 PM,” en met elke minuut die voorbijging kwam hij meer en meer te laat.
De claxon klonk alsof hij hem bespotte, wat zijn stress nog groter maakte. “Waarom vandaag? Waarom nu?”, dacht Oliver. Als huwelijksfotograaf was het vastleggen van vreugdevolle momenten zijn levenswerk. Maar op dat moment voelde zijn eigen geluk ver weg, verborgen achter het groeiende gevoel van teleurstelling.