Olivers ogen keken door de zoeker van de camera en maakten foto’s met de gratie van een maestro die een symfonie dirigeert. Elke klik legde gelach, liefde en de sprankelende details van de trouwlocatie vast. “Perfect,” dacht hij, terwijl hij de vertrouwde voldoening voelde die het vastleggen van precies de juiste momenten met zich meebracht.
Toen richtte hij zich op een close-up van de bruid en bruidegom – een ogenschijnlijk gewone opname. Maar toen hij de foto bekeek, viel hem iets op. Het was zo subtiel en toch zo opvallend misplaatst. Hij voelde zijn hartslag versnellen. Hij maskeerde zijn reactie met een geoefende glimlach, liet de camera zakken en deed alsof hij een instelling aanpaste.