Het strand was altijd haar toevluchtsoord geweest, haar favoriete plek als het leven moeilijk werd. Dat was al zo sinds haar kindertijd. Het geluid van de golven die tegen de kust sloegen, troostte haar altijd; het was alsof met elke golf haar zorgen werden weggedragen.
Emily had er echter geen idee van dat de dingen op het punt stonden een wending te nemen. De rust van het strand, met zijn rustgevende oceaangeluiden, was slechts de stilte voor een storm die ze nooit had kunnen voorspellen. Had ze maar een andere dag gekozen om naar het strand te gaan…
Emily’s ogen sprongen open en een plotselinge, harde steek van de schittering van de maan overweldigde haar zicht. Ze kneep haar ogen dicht en paste zich aan aan het zwakke avondlicht. De zachte streling van de zeebries deed weinig om het vreemde gevoel te verzachten dat elke centimeter van haar lichaam in beslag nam. Het was een onbekend, verontrustend gevoel. “Wat is er gebeurd?” Emily’s stem, een breekbaar gefluister, “wat is er aan de hand?!”