“Hallo,” zei hij langzaam: “Waar ga je heen?”. Emily keek hem aan. Iets aan hem deed haar huid kriebelen. “Eh, gewoon de stad in”, antwoordde ze aarzelend. De man keek haar op en neer, zijn blik bleef hangen. “Waarom stap je niet in, dan geef ik je een lift?”. Emily aarzelde. Haar instinct zei haar dat ze moest weigeren, maar hoe moest ze anders thuis komen?
“Ik weet het niet…”, mompelde ze. “Oh, kom op, het is al laat. Ik breng je veilig thuis”, zei hij met een verontrustende grijns. Emily deed een kleine stap achteruit, denkend dat het misschien beter was om door te lopen. Angst greep haar aan terwijl ze nerveus haar omgeving afspeurde, hopend dat er in de verte een betere optie zou opdoemen. De man keek haar gretig aan en voegde er snel aan toe: “Weet je wat, ik doe iets voor jou als jij iets voor mij doet”.