“Hallo? Is daar iemand?”, riep Emily met trillende stem. Alleen het zachte gekletter van de golven gaf antwoord. Ze begon te lopen, haar voeten zakten bij elke stap in het zachte zand. Het strand strekte zich eindeloos uit in beide richtingen. Ze zou vast wel iemand vinden, iets om deze leegte zin te geven. Maar er was niets. Geen mensen die in de branding speelden, geen meeuwen die boven haar cirkelden. Emily was helemaal alleen.
De paniek steeg in haar borstkas tot ze dacht dat haar hart zou barsten. Wat was er aan de hand? Hoe kon alles en iedereen zomaar verdwijnen? Emily zakte in elkaar op het zand, de tranen stroomden nu over haar wangen. Ze hield een schreeuw in, het geluid was te pijnlijk in de overweldigende stilte die haar omringde. Er was hier iets heel erg mis. En als ze niet snel ontdekte wat er aan de hand was, zouden de gevolgen misschien nog wel erger zijn.