“Ik verontschuldig me voor de dela…,” begon hij te spreken, maar zijn woorden bevroren in zijn keel. Ze keek op en hun ogen ontmoetten elkaar. Het halflege kopje koffie in zijn hand gleed uit zijn greep en spatte overal uit elkaar toen het op de grond viel. Zijn uniform en het boek van de vrouw bleven achter met een lelijke vlek, maar hij merkte het niet eens. Hij kon haar alleen maar vol ongeloof aanstaren.
Jacks gedachten tolden, terwijl hij probeerde te bevatten hoe zijn vrouw op deze vlucht kon zijn, levend en recht voor zijn ogen. Hij herinnerde zich nog levendig de hartverscheurende pijn van haar begrafenis, de aanblik van haar kist die in de grond werd gegooid. Sindsdien was elke dag een gevecht met verdriet, zijn leven veranderde in een schaduw van wat het ooit was geweest. Slapeloze nachten, gebrek aan eetlust en een alomtegenwoordig gevoel van leegte waren zijn nieuwe normaal geworden.