De kleine wezens bewogen in de schaduwen, hun ogen weerkaatsten het licht en creëerden een griezelige gloed. Het geluid van hun beweging, een zacht geritsel, vulde de stilte en maakte het tafereel nog zenuwslopender. Peter vervolgde, zijn stem doorspekt met bezorgdheid: “Herinner je je die ene nog waarover je vertelde in het ziekenhuis? Die was toch gewond? Als ik deze hier zie, zitten ze misschien ook in de problemen. Misschien zijn ze erin gevallen en kunnen ze er niet uit. We kunnen ze hier niet achterlaten.”
Katie knikte, haar besluit vastberaden in haar hart. De herinnering aan het gewonde wezen in het ziekenhuis flitste door haar hoofd, met zijn pijnlijke ogen die om hulp smeekten. “Je hebt gelijk. We moeten ze redden. Als de wolf ons hierheen heeft gebracht, moet dat zijn omdat hij wist dat we konden helpen.”