Marianne merkte op dat het voorwerp in de bek van de wolf er levend uitzag – een fragiel wezen. De vacht was gematteerd en het liet zwakke kreten horen. Op dat moment realiseerde Marianne zich dat de wolf niet gekomen was om kwaad te doen, maar om toevlucht te zoeken voor het kwetsbare leven dat hij bij zich droeg.
Inmiddels was de hele kerk bijna leeg. Alleen een paar toeschouwers en personeel stonden nog bij de ingang. Broeder Paul voegde zich bij Marianne en fluisterde dringend: “We moeten hulp inroepen. Dit is gevaarlijk.” Maar Marianne voelde de urgentie van de wolf en geloofde dat zij de enige reddingslijn voor dat kleine leven konden zijn.