Opnieuw liet de wolf een dreigende grom horen, waardoor Broeder Paul achteruit deinsde. Marianne bleef staan en concentreerde zich op haar ademhaling. Ze merkte dat er tranen opwelden in haar eigen ogen; of dat nu van angst of empathie was, kon ze niet zeggen. Wat ze wel wist, was dat ze moest handelen.
Marianne verzamelde haar moed en stak voorzichtig haar hand uit, met haar handpalm naar boven. “We willen helpen,” sprak ze zachtjes, hoewel haar stem trilde. De oren van de wolf spitsten zich terwijl ze haar woorden verwerkte. Even nam de spanning af, alsof de wolf een gedeelde intentie herkende: het beschermen van het fragiele wezen dat in zijn kaken gewiegd zat.