Broeder Paul, die voelde dat hij misschien meer kwaad dan goed zou doen met zijn bezorgde aanwezigheid, stapte aan de kant. Hij belde de plaatselijke autoriteiten en legde het bizarre tafereel uit. “Een wolf is de kerk binnengedrongen,” zei hij ademloos, “en het lijkt erop dat hij een gewond dier bij zich draagt.” Aan de andere kant een verbijsterde stilte.
Marianne kwam dichterbij, haar hartslag galmde in haar oren. De wolf hield haar angstvallig in de gaten, maar maakte geen aanstalten om aan te vallen. Zacht fluisterend sprak ze: “We moeten jou en je vriend ergens veilig onderbrengen.”