Gedreven door haar instinct gebruikte Marianne de stilte om de wolf naar een kleine kapel te leiden. Het was een afgesloten ruimte, vaak gebruikt voor privégebed. Ze hoopte dat het een rustigere ruimte zou zijn en hen een moment zou geven om na te denken. Broeder Paul volgde, maar bleef op een voorzichtige afstand.
De klik van de deur die achter hen dichtviel voelde definitief, Marianne, Broeder Paul en de wolf samen opsluitend in de krappe ruimte. Nu begon een ander soort waken, een vol spanning en onzekerheid. In het schemerige licht kon Marianne de ogen van de wolf beter zien.