Ze schitterden van schrik en vastberadenheid. Zijn vacht borrelde en zijn massieve poten spanden zich alsof hij klaar was om te springen. Toch hield hij stand, nog steeds met het bevende wezen in zijn bek. Marianne’s hart klopte bij het zien.
Voorzichtig reikte Marianne naar een kandelaar in de buurt. Ze wilde meer licht om te zien hoe erg het dier gewond was. De wolf gromde zachtjes, een herinnering om niet te overhaast te werk te gaan. Broeder Pauls knokkels waren wit terwijl hij de deurknop vasthield, klaar om zich snel terug te trekken als het mis zou gaan.