Broeder Paul verzamelde eindelijk de moed om te spreken. “We hebben medische voorraden nodig. We moeten verband vinden, ontsmettingsmiddel… iets om het bloeden te stelpen.” Hij keek de wolf aan, niet zeker hoe die zou reageren als ze naar buiten zouden gaan om te verzamelen wat ze nodig hadden. Marianne knikte en slikte de brok in haar keel weg.
Marianne hief beide handen op en gebaarde naar de deur. Ze hoopte duidelijk te maken dat ze even weg moest. De wolf liet een lage, waarschuwende grom horen. Zijn gele ogen straalden een felle bescherming uit, alsof hij bang was dat Marianne laten gaan het lot van zijn gewonde metgezel zou bezegelen.