Toch zette Marianne door, haar toon kalmerend. “Ik kom terug. Dat beloof ik,” fluisterde ze. De wolf spitste haar oren, bijna alsof ze Marianne begreep. Met een gespannen pauze liet ze Marianne uit de kapel glippen.
In de gang instrueerde Broeder Paul snel een paar overgebleven vrijwilligers om de hoofdingang af te sluiten, zodat niemand anders gevaar liep. Ondertussen haastte Marianne zich naar een kleine voorraadkast die de kerk bijhield voor hulp aan de gemeenschap: verband, ontsmettingsmiddel en dekens voor de daklozen lagen daar opgeslagen.