Een gespannen moment rekte zich uit als een eeuwigheid. Toen stapte de wolf langzaam weg van het gewonde dier op de grond. Een golf van opluchting overspoelde Marianne – dit was een teken van toestemming. Voorzichtig drukte ze de doek op de wond. Het dier deinsde lichtjes terug, maar was verder te zwak om te protesteren.
Broeder Paul overhandigde Marianne een rol verband. Met trillende handen wikkelde ze de flank van het dier in, elke seconde verwachtte ze dat de wolf in beschermende woede zou uitbarsten. Maar de wolf keek alleen maar toe, hijgde zachtjes, zijn blik gleed tussen Marianne’s gezicht en het dier, alsof hij de bedoeling van elke beweging woog.