Al die tijd voelde de kerk geladen met spanning. Elke voetstap in de gang buiten, elk zacht geschuifel van vrijwilligers, deed de oren van de moederwolf spitsen. Broeder Paul bewoog langzaam en maakte geen plotselinge gebaren. De sfeer was breekbaar.
Eindelijk was het geïmproviseerde verband aangebracht. Marianne keek op naar de wolf, opnieuw dreigden de tranen uit haar ogen te lopen. Ze aaide zachtjes over de kop van het dier en voelde zijn oppervlakkige, maar regelmatige ademhaling. “We zijn hier om te helpen,” fluisterde ze en wierp de wolf een geruststellende blik toe.