Voor een moment verzachtte de harde houding van de officier. “Jij bent dapperder dan ik ooit zou zijn,” mompelde hij onder zijn adem. Marianne wierp een vage glimlach over haar schouder. “Het gaat niet om dapperheid. Het gaat erom de angst achter de hoektanden te zien.”
De wolf, die de verschuiving in de kamer voelde, liet een zachte bries horen voordat hij zich naar de deur draaide. Zijn blik sloot aan bij die van Marianne, haar stil aansporend om te volgen. “Het leidt ons ergens naartoe,” zei ze, terwijl ze opstond. “We moeten het volgen.”