Achter de kerkdeuren baadde het maanlicht de binnenplaats in een zilveren gloed. Heiligen- en engelenbeelden leken toe te kijken hoe Marianne de wolf over de kasseien volgde. De wolf leidde hen door de kerkpoort en een smal pad op, omzoomd door hoge heggen.
De nachtlucht was koel en er viel een stilte over de groep. Elk geritsel van bladeren, elk schrapen van schoenen tegen grind, voelde versterkt in de gespannen stilte. Ze liepen verder door een kronkelend laantje, geleid door de vaste tred van de wolf.