De wolf stapte het bos in en verdween tussen de dikke stammen. Marianne volgde op de voet. De officier, bezorgd, gebaarde de rest alert te blijven. De groep ging verder, zaklampen staken door de duisternis en onthulden een tapijt van knoestige wortels en wuivende takken.
Toen ze zich dieper waagden, bekroop hen een gevoel van dreigende angst. Onder het bladerdak was het maanlicht zwak en vervangen door het schijnsel van zaklantaarns. De wind fluisterde door de dennenbomen, een spookachtig slaapliedje dat ieders zenuwen op scherp zette. Toch leidde de wolf hen dieper.