Plotseling weerklonk er een scherp geluid tussen de bomen – een gepijnigd gejammer. De wolf reageerde met een lage brul en Marianne’s maag klemde zich samen. Iets of iemand anders was gewond in de buurt. De groep wisselde angstige blikken uit en haastte zich toen naar voren, langs takken die aan hun kleding haperden.
Het gejammer werd luider en vormde een macaber koor met de antwoordende kreten van de wolf. Uiteindelijk bereikten ze een holte onder een massieve eik. Marianne’s zaklamp onthulde een gapend gat aan de voet van de boom. In de duisternis kon ze nog net beweging binnenin ontdekken.