Gevangen tussen voorzichtigheid en medelijden bleef Marianne staan, haar hart bonkend tegen haar ribbenkast. Ze kon haar ogen niet van de wolf afhouden, wiens brede schouders op en neer gingen bij elke gespannen ademhaling. De stilte van ongeloof vulde de kerk, zo dik als wierook. Wat droeg hij in hemelsnaam?
Broeder Paul, de hoofdsteward van de kerk, stormde naar binnen met een zaklamp en riep dat iedereen kalm moest blijven. “Ga alsjeblieft naar de uitgang!” instrueerde hij met zijn stem die weerklonk tegen de stenen zuilen. Een wirwar van gewaden en paniekerige voetstappen verstopte al snel het gangpad, de menigte haastte zich om zijn aanwijzingen te volgen.