De wolf richtte haar blik op Marianne, haar spieren gespannen als een boog. Eén verkeerde beweging kon haar wreedheid ontketenen. Toch was er een glinstering in zijn ogen die sprak van wanhoop, niet van zinloze woede. Marianne’s hart bonsde. Ze slikte diep, vastbesloten om de waarheid achter deze bizarre ontmoeting te achterhalen.
Een laag gegrom galmde door de kerk en weerklonk tegen het hoge plafond. Marianne pauzeerde en keek aandachtig naar de stemming van de wolf. Ze zakte langzaam door haar knieën en probeerde niet bedreigend over te komen. Ondanks haar angst zwol haar nieuwsgierigheid aan. De houding van de wolf duidde op een ongemakkelijk verbond, alsof hij om hulp smeekte en toch klaar stond om zich te verdedigen.