De wolf leidde Katie snel weg van het ziekenhuis en het bos in. Het gevoel van urgentie om hen heen werd sterker, waardoor elk geritsel van bladeren en het geroep van uilen in de verte intenser aanvoelde. Het maanlicht gaf het bos een mysterieus, licht griezelig gevoel. Katie had het gevoel dat ze de wolf moest vertrouwen, ook al werd alles steeds mysterieuzer en een beetje enger.
Met trillende vingers haalde Katie haar telefoon tevoorschijn en belde het nummer van Peter, een vriendelijke dierenexpert. Toen Peter opnam, was zijn stem een geruststellende aanwezigheid te midden van alle onzekerheid. “Katie, wat is er aan de hand?” vroeg hij met oprechte bezorgdheid in zijn toon.