Na een moment van aarzeling sloeg Tina’s moed toe. Ze koos ervoor om achter de mysterieuze geluiden aan te gaan, omdat ze het gevoel had dat ze dichter bij de ontdekking van iets belangrijks kwam. Hoe dieper ze ging, hoe dichter het bos werd en een sterk gevoel vertelde haar dat ze niet alleen was; het voelde alsof ogen haar in de gaten hielden. Haar hart bonsde van angst totdat, uit het niets, een stem in de verte haar naam riep.
De adrenalinestoot die door Tina’s lichaam gierde, maakte dat alles onwerkelijk aanvoelde en vertroebelde haar vermogen om de stem die haar naam riep te herkennen. Maar toen ze in de richting van het geluid keek, werd het haar duidelijk: het was James, die haar op de een of andere manier wist te vinden net toen ze hem het hardst nodig had.