Voorzichtig opende ze de deur en liep de kamer in, de wolf volgde haar. Het geluid van de deur die achter hen dichtviel was scherp, een definitieve klik die hun lot in die kleine ruimte leek te bezegelen. De lucht werd dicht, geladen met een verwachting die zwaar op haar schouders drukte. “Wat nu?”
Heel even was er stilte, een bedrieglijke stilte voor de storm. Toen verschoof de sfeer voelbaar. De ogen van de wolf, ooit gevuld met een soort wantrouwig begrip, glinsterden nu met een woest, ongetemd licht. Zijn lichaam verstijfde, zijn spieren spanden zich samen als veren die klaar waren om los te barsten.