Tina drukte haar rug tegen de deur die ze zojuist had gesloten. Ze kon de statische elektriciteit in de lucht voelen. Haar adem stokte in haar keel terwijl ze toekeek hoe het tafereel zich ontvouwde. Het gegrom van de wolf, een diep, rommelend geluid dat door de vloer heen leek te trillen, vulde de kleine ruimte.
In een flits van inzicht kromp Tina ineen en probeerde ze zo onbedreigend mogelijk over te komen. Haar gedachten raasden over hoe ze haar vredesintenties aan de wolf kon overbrengen. “Ik ben je vijand niet,” bracht ze in stilte over door haar verzachte blik en langzame bewegingen, in de hoop dat het dier haar verlangen om niet confronterend te zijn zou aanvoelen.