Tina begreep al snel dat de agressieve acties van de wolf niet schadelijk bedoeld waren. Het was duidelijk dat de wolf, samen met het kleine diertje dat hij beschermde, hulp nodig had – van haar of van een professionele dierenarts. Tina’s hart bonsde van de verantwoordelijkheid van het moment, haar vastberadenheid verstevigde door het besef dat zij nu hun enige brug naar veiligheid en zorg was.
Ze kroop in zichzelf en minimaliseerde haar aanwezigheid om minder intimiderend over te komen. Verbazingwekkend genoeg leek de wolf Tina’s gebaar te begrijpen. Hij ontspande zich een beetje en zijn gegrom veranderde in voorzichtig gejammer. Nu het gevaar niet meer zo onmiddellijk aanvoelde, haalde Tina diep adem. Ze kon de muffe geur van oud karton in de lucht ruiken, vermengd met haar groeiende vastberadenheid om hulp te halen en haar leerlingen te redden.