Tina bleef roerloos staan, haar lichaamstaal zorgvuldig om kalmte en onderdanigheid over te brengen. Ze voelde de ogen van de wolf op haar gericht, elke beweging gadeslaand. Langzaam ging haar hand naar de deurklink achter haar, terwijl ze oogcontact met het dier hield. De wolf jankte weer en Tina kon voelen dat hij zich steeds ongemakkelijker voelde.
Met een stil gebed draaide ze zachtjes aan de hendel en kraakte de deur net genoeg open om naar buiten te glippen. De ogen van de wolf volgden elke beweging van haar, maar hij bleef waar hij was, zijn beschermende houding nog steeds intact. Tina bewoog zich tergend langzaam, haar bewegingen vloeiend en weloverwogen om het dier niet te laten schrikken.