Uren gingen voorbij en Jennifer’s paranoia werd alleen maar erger. Elke keer als er een verpleegster de kamer binnenkwam of een dokter langskwam om naar haar te kijken, zette ze zich schrap voor een confrontatie, voor iemand die de vermiste telefoon ter sprake zou brengen.
Haar angst was als een opgerolde veer die strakker werd bij elke blik van het personeel. Op een avond, toen ze in bed lag, drukte er iets hards tegen haar zij. Verward reikte ze onder de dunne ziekenhuisdeken en haar vingers stootten tegen iets bekends.