Toen zag ze hem, dokter Harris, snel door een zijgang lopen. Er was iets anders aan hem, iets gespannends in de manier waarop zijn schouders naar voren hingen, zijn gebruikelijke kalme houding vervangen door een urgentie die haar polsslag deed versnellen.
Zonder na te denken volgde Jennifer hem op een afstandje, zich ophoudend in de schaduwen terwijl hij zich een weg baande naar een ongemarkeerde deur die haar nooit eerder was opgevallen. Hij pauzeerde even, wierp een blik over zijn schouder, en Jennifer dook net op tijd achter een kar met linnengoed om niet gezien te worden.