In de dagen die volgden raakte Jennifer geobsedeerd door het achterhalen van de waarheid. Elke keer als ze de opnames opnieuw afspeelde, werd ze vastbesloten om achter het duistere geheim van het ziekenhuis te komen. Het was niet genoeg om hun gefluister te horen – ze had bewijs nodig, iets onweerlegbaars dat ervoor zou zorgen dat de autoriteiten haar serieus zouden nemen.
Maar Jennifer wist dat een politiebureau binnenlopen met een telefoonopname niet genoeg zou zijn. Ze moest dieper graven. Op een nacht, tijdens een slapeloze periode van angst, bedacht ze een plan. Haar nieuwsgierigheid was veranderd in een wanhopige behoefte aan gerechtigheid.