Het bos was stil, te stil. De dieren die gewoonlijk het bos vulden met hun geroep waren stil en er hing een spanning in de lucht die hij niet kon verklaren. Wat was er in hemelsnaam aan de hand!
En toen, uit het niets, hoorde hij een geluid dat zijn bloed deed stollen. Een laag gegrom, ergens diep in het bos. Joseph wist meteen dat het een roofdier was, en nog wel een gevaarlijke ook.
Zijn instinct zei hem om zich om te draaien, om terug te keren naar de veiligheid van het dorp. Maar iets in Joseph liet dat niet toe. Het was alsof hij bevroor en geen controle meer had over zijn lichaam. Terwijl Joseph dieper het bos in liep, kon hij het niet helpen om zijn eigen oordeel in twijfel te trekken. Was dit nieuwsgierigheid of roekeloosheid? Het antwoord deed er niet toe, want het gevaar waarmee hij geconfronteerd zou worden, zou zijn leven voor altijd veranderen. Hij moest weten wat daarbuiten was, wat dat grommende geluid maakte. En dus, tegen beter weten in, ging Joseph verder, dieper het bos in..