De tijgerin schepte voorzichtig haar welpen op en liep hinkend met elke stap naar Joseph toe. Toen ze bij hem was, legde ze voorzichtig een van haar jongen aan zijn voeten voordat ze terugging om de tweede te halen, die ze naast de eerste liet liggen. Jozef was in verwarring en verbaasd over het tafereel dat zich voor hem afspeelde. Hij wist niet wat de tijgerin met haar welpen van plan was en hij was te bang om ze aan te raken uit angst voor wat de beschermende moeder zou kunnen doen.
Maar toen gebeurde er iets ongelooflijks, toen de tijgerin weg begon te lopen van Joseph en haar welpen, bleef hij in een shocktoestand achter. Hij probeerde haar te roepen in de hoop haar tegen te houden, maar het had geen zin. De katachtige keek hem één keer aan voordat ze in het bos verdween. Joseph kon niet geloven wat hij net had gezien. Hij wist echter dat de moedertijger haar welpen niet zou verlaten, tenzij het nodig was. Hij vreesde dat de tijgerin wist dat haar tijd op was en dat ze het overleven van haar welpen wilde verzekeren.