Joseph stond daar even, onzeker over wat hij moest doen. Hij was bang om de welpen aan te raken of op welke manier dan ook te bewegen, uit angst om de moedertijger boos te maken. Maar hij wist ook dat de welpen niet alleen zouden overleven, zeker niet nu hun moeder gewond was. Terwijl hij zijn opties overwoog, voelde Joseph een gevoel van verantwoordelijkheid ten opzichte van de welpen. Per slot van rekening waren ze nu onder zijn hoede, of hij dat nu leuk vond of niet.
Met een bezwaard hart pakte Joseph de welpen één voor één op en wiegde ze in zijn armen. Hij wist dat hij een moeilijke weg voor zich had, maar hij was vastbesloten alles te doen om de welpen veilig en gezond te houden. Terwijl hij zijn weg terug naar het dorp begon, kon Joseph het gevoel niet van zich afschudden dat zijn leven op het punt stond te veranderen op een manier die hij zich nooit had kunnen voorstellen.