Nadat het gevaar geweken was, keerden Sasha en Alexi terug naar Joseph. Ze knuffelden hem liefdevol, alsof ze hem wilden verzekeren dat alles goed zou komen. Joseph kon het niet helpen om een traantje weg te pinken bij het zien van deze majestueuze dieren die hij als welpen had grootgebracht. Hij wist dat hij deze dag nooit zou vergeten en dat de schuld die hij bij Sasha en Alexi had nooit zou worden afgelost.
Nadat ze er zeker van waren dat hij in orde was, verdwenen de tijgers weer in de bomen, Joseph achterlatend met een gevoel van verwondering en dankbaarheid. Hoewel hij wist dat hij ze nooit meer zou zien, was het een troost om te weten dat Sasha en Alexi het goed deden in de omgeving waar ze thuishoorden.