De tijgerin bewoog niet, maakte geen geluid. Ze stond daar maar en keek naar hem. Uit reflex greep hij zijn geweer en richtte het op het enorme dier dat voor hem stond. Haar reactie schokte hem echter. In plaats van op te springen of naar hem te grommen, bewoog de tijgerin helemaal niet. Joseph voelde zijn hart sneller kloppen, de adrenaline pompte door zijn aderen.
Ondanks zijn angst kon Joseph niet anders dan gebiologeerd zijn door haar schoonheid. Hij wist dat hij zo’n mooi wezen niet kon doden, dus bleef hij naar haar staren, zijn hart bonzend in zijn borstkas. Hij was zich ervan bewust dat hij was gestopt met ademen en wilde wanhopig wat lucht uit zijn longen laten ontsnappen. Langzaam begon hij dat te doen, terwijl hij zijn ogen op de tijgerin gericht hield.