De hinkende tijgerin begon langzaam en weloverwogen weg te lopen, met opgeheven hoofd. Joseph stond daar stomverbaasd, onzeker over wat hij moest doen. Hij keek toe hoe de tijgerin in de bomen verdween, haar gedaante langzaam opgaand in de schaduwen. Joseph werd achterdochtig. Dit kon het toch niet zijn!
Terwijl hij daar stond, alleen op de open plek, kon Joseph het gevoel niet van zich afschudden dat er zojuist iets belangrijks was gebeurd. Hij wist het nog niet, maar zijn leven stond op het punt te veranderen op een manier die hij zich niet had kunnen voorstellen. Josephs oren spitsten zich toen hij zacht gemiauw en gegrom hoorde. Hij realiseerde zich dat het van de welpen van de tijgerin kwam.