Ellie heeft ontzettend veel meegemaakt bij de politie en schreef hier een boek over
Na 31 jaar moest Ellie Lust vorig jaar noodgedwongen afscheid nemen van haar werkzaamheden voor de politie. Dat afscheid viel de blondine zwaar. Vandaag verschijnt haar boek Mijn jaren bij de politie en daarin blikt de voormalig politieagente terug op haar carrière bij de politie.
Van haar gedwongen vertrek tot haar heftigste herinneringen en van roze in blauw tot het kweken van een harde huid: al deze onderwerpen passeren de revue in Ellies boek.
Schrijfproces
Een boek schrijven over 31 jaar bij de politie is een pittig klusje. Om die reden klom Ellie niet zelf in haar pen, maar nam ze journalist Julien Althuisius in de arm. Wel was ze erg betrokken bij het proces. “Ik heb alles tot op de punt en komma geredigeerd en veel moeten schrappen. Er kwam zoveel langs, dat ik moest kiezen”, vertelt Ellie in een gesprek met Linda. Het is niet zo gek dat er veel geschrapt moest worden. Ellie was werkzaam als wijkagent, motoragent, woordvoerder én heeft in de noodhulp gewerkt.
Een grote familie
Hoewel Ellies vertrek niet haar eigen initiatief was, koestert ze geen wrok. “Ik zal nooit een kwaad woord zeggen of schrijven over politiewerk of over de mensen die dat werk doen, want ik hóu van dat werk”, vertelt ze. “Bij de politie ben je jarenlang één familie. Je hoort bij elkaar.” Ze besloot daarom niet te veel aandacht te besteden aan haar noodgedwongen vertrek. “Ik besloot niet alles uit de doeken te doen; daarover moet het niet gaan. Dat zou afbreuk doen aan met hoeveel liefde ik terugkijk op het politiewerk en de mensen met wie ik dat deed.”
Heftigste herinnering
Ellie deed met veel plezier haar werk. Al heeft ze tijdens haar dienstjaren ook heftige dingen meegemaakt. De heftigste kan ze zich nog goed herinneren. “Een jochie kwam tijdens het spelen onder een trein terecht”, herinnert ze zich. “Nadat we de plek bezochten, lichtten we zijn moeder in. Het jongetje bleek een tweelingbroer te hebben. Hij vroeg: ‘Mama, hoe moet ik nou slapen vannacht?” Ellie die zelf ook een tweelingzus heeft, kreeg het even te benauwd. “Ik schoot vol, moest even weglopen.” Ellie moest leren dergelijke gebeurtenissen los te laten, maar dat is ‘onmogelijk’. “Sommige dingen moet je loslaten, anders val je om. Maar alles wat je gezien hebt, kun je nooit meer níet hebben gezien. Ik dacht na een bepaalde tijd: nu is het genoeg. Toen koos ik ervoor om woordvoerder te worden. Ik ben geen hard mens, en al bood mijn uniform een tweede huid, vreselijke incidenten raken mij wel.”
Trost
Gelukkig kijkt Ellie ook terug op gebeurtenissen waar ze trots op is. Roze in Blauw. De ex-politieagent was vanaf het begin betrokken bij het politienetwerk dat zich inzet voor LHBT’ers. “In het begin kreeg Roze in Blauw veel weerstand”, herinnert Ellie zich. Toch hield ze vol en daar is ze trots op. “Er waren collega’s die dachten dat het een soort feestpolitie is, die alleen met Pride op een boot staat. Ik heb me vaak afgevraagd voor wie ik het deed, maar het antwoord zat ‘m in dat ik het niet voor mezélf deed. Ik kon de LHBTI-gemeenschap niet zomaar in de steek laten.”
Lees ook: Zo zag Ellie Lust er vroeger uit
Wil je dit artikel bewaren? Pin ’t op Pinterest!
Bron: Linda | Beeld: Hollandse Hoogte, Patrick Harderwijk