Er viel een lange pauze nadat ze klaar was met praten, waardoor Katie’s hart op hol sloeg. Ze kon de klok bijna horen tikken, elke seconde werd langer, waardoor ze zich meer zorgen ging maken. Uiteindelijk vroeg de dierenarts haar om het wezen te beschrijven. Katie deed haar best en noemde elk detail dat haar opviel.
Nadat ze klaar was, viel er weer een stilte aan de lijn. Het voelde als een eeuwigheid toen Katie daar stond met haar telefoon in haar hand, wachtend tot de dierenarts iets zou zeggen. Ze kon haar eigen ademhaling horen, snel en oppervlakkig, en het verre geluid van ziekenhuisgeluiden. Ze hoopte op wat wijze woorden of een plan, iets om het zwakke schepsel voor haar te helpen.