In dat stille moment realiseerde Katie zich iets verontrustends: de dierenarts wist niet meer over het mysterieuze wezen dan zij. Toch begreep hij dat de situatie ernstig was, vooral toen Katie uitlegde hoe de toestand van het wezen verslechterde. Plotseling werd Katie opgeschrikt door het luide, trieste gehuil van de wolf. Zijn krachtige schreeuw vulde de kamer, waardoor de urgentie van het moment nog duidelijker werd…
Katie voelde een rilling over haar rug lopen. Er was iets helemaal mis. Het gehuil was meer dan alleen geluid; het was een diepe schreeuw van angst en verdriet die om hen heen weerklonk en alles daarna stil achterliet. Toen ze daar stond, te midden van de steriele geur van het ziekenhuis en de geluiden van bedrijvigheid in de verte, besefte Katie dat er meer aan de hand was dan ze eerst dacht.