Met hernieuwde hoop verzamelden Katie en Peter de kleine wezentjes snel in hun geïmproviseerde draagzakken. De wolf stond vlakbij, zijn ogen oplettend en zijn houding klaar. Voorzichtig tilde Katie het laatste donzige diertje op en legde het in de wachtende bek van de wolf. De wolf klemde zich zachtjes vast, zijn kaken teder maar stevig rond de kostbare lading.
Haastig verliet het onwaarschijnlijke trio het donkere bos en ging snel terug naar het ziekenhuis. Katie’s hoofd spookte van de vragen – zou het goed gaan met de wezens? Wat waren ze precies? Maar ze stopte haar nieuwsgierigheid weg en concentreerde zich op het zo snel mogelijk krijgen van medische hulp.